Το Best Of Larissa ακολουθεί το ταξίδι μιας οικογένειας από τη Λάρισα στη Βαλτική:

Ημέρα13η:

Λίγα χιλιόμετρα μας χωρίζουν από την Λιθουανία και λίγα περισσότερα, μέχρι το σημερινό μας προοριοσμό την πόλη Klaipėda, το μοναδικό λιμάνι της χώρας. Σηκωνόμαστε σχετικά νωρίς και πριν τις 9:00 έχουμε ξεκινήσει. Τα σύνορα απέχουν καμιά 50αριά χιλιόμετρα και μέχρι εκεί κάνουμε μία ανασκόπηση στην Λετονία που αφήνουμε. Οι Λετονοί μας φάνηκαν πιο κοινωνικοί καιι ζωντανοί  σε σχέση με τους Εσθονούς. Αυτό ίσως να εξηγείται από το γεγονός ότι οι Λετονοί είναι πιο αναμεμειγμένος λαός. Κατά τη διάρκεια της ιστορίας τμήματα της, αλλά και ολόκληρη προσαρτήθηκαν πολλές φορές σε γειτονικές της χώρες. Η Λετονία είναι μία χώρα που αξίζει κανείς να επισκεφτεί, για την πρωτεύουσα της τη Ρίγα, στην οποία σίγουρα θα θέλαμε να επιστρέψουμε, για τις πολύ όμορφες μικρότερες πόλεις της, μερικές από τις οποίες επισκεφτήκαμε, για τη φύση της, τις παραλίες της, αλλά πρώτα από όλα για την ζωντάνια που είδαμε στη χώρα, που μοιάζει πολύ με την δική μας. Φτάνουμε στα σύνορα, που φυσικά δεν είναι παρά μία ταμπέλα, η οποία μας ενημερώνει ότι μπήκαμε στη Λιθουανία. Το όριο ταχύτητας ανέβηκε στα 100 km/h! Σε 50 χιλιόμετρα φτάνουμε στην Klaipėda, όμως εμείς κατευθυνόμαστε απευθείας προς το λιμάνι για να περάσουμε στην απέναντι, πολύ περίεργη στενή λωρίδα γης, την Curonian Spit, η οποία εκτείνεται σε μήκος περίπου 100 χιλιομέτρων. Μισή από την λωρίδα αυτή ανήκει στη Λιθουανία και μισή στην Ρωσία, ενώ απλώνεται μεταξύ της Βαλτικής Θάλασσας και της λιμνοθάλασσας Curonian, κόβόντας τη θέα όλης αυτής της περιοχής προς την ανοιχτή θάλασσα. Μπαίνουμε στο φέρυ μποτ, πληρώνοντας από την αρχή για το πήγαινε-έλα 12,70€.

Σε λιγότερο από 10 λεπτά φτάνουμε απέναντι και οδηγούμε για τον πρώτο μας στόχο, τους γκρίζους αμμόλοφους, που διαβάσαμε ότι παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Από την άλλη μεριά του λιμανιού, στην ανοιχτή θάλασσα βρίσκεται η πιο διάσημη παραλία της περιοχής η  Smiltynės Beach, στην οποία θα καταλήξουμε όταν τελειώσει η βόλτα μας σε αυτήν την περιοχή. Ο δρόμος αρχικά δεν είναι πολύ καλός, ενώ η κίνηση είναι αρκετά μεγάλη. Ίσως δεν ήταν καλή ιδέα να έρθουμε εδώ Κυριακάτικα, τώρα όμως ήρθαμε και προχωράμε. Μπροστά μας βρίσκουμε διόδια. Πρέπει να πληρώσουμε 30€ για να μπούμε στην περιοχή! Πολλά χρήματα… Πληρώνουμε και συνεχίζουμε. Στο δρόμο βλέπουμε συνεχώς, σε κάθε εσοχή του δρόμου, παρκαρισμένα αυτοκίνητα εκδρομέων που ήρθαν για το μπάνιο τους. Φτάνουμε στους γκρίζους αμμόλοφους. Εδώ υπάρχει πάρκινγκ, που είναι εντελώς γεμάτο. Ευτυχώς την ώρα που ερχόμαστε μας κάνει νόημα μία κυρία που θα φύγει αμέσως. Παρκάρουμε και περπατάμε το μονοπάτι. Τα παιδιά δεν είναι και τόσο ενθουσιασμένα με το εγχείρημα, όμως ακολουθούν. Βρίσκουμε ταμείο στο οποίο πληρώνουμε 10€ (μόνο οι ενήλικες) για να επισκεφτούμε το χώρο. Θα είναι μάλλον κάτι πολύ εντυπωσιακό αυτό που θα δούμε. Περπατάμε σε ένα ξύλινο διάδρομο, μέχρι που κάποια στιγμή ο διάδρομος τελειώνει, βγάζουμε τα παπούτσια μας και περπατάμε ξυπόλητοι πάνω στην άμμο.  

Εδώ είναι που τα παιδιά εγκαταλείπουν. Πρώτα η Νάγια και μετά ο Βασίλης. Εμείς προχωράμε να δούμε που καταλήγει όλο αυτό το περπάτημα. Ο ήλιος είναι καυτός και η ανηφόρα μας κάνει τις γάμπες μας να πονάνε. Προσπερνάμε κάτι εντομολόγους που συλλέγουν μικρά έντομα της περιοχής και τα τοποθετούν σε διαφορετικά μπουκαλάκια. Όσο περπατάμε δεν βλέπουμε τον ενθουσιασμό στα μάτια αυτών που επιστρέφουν και αρχιζουμε να ψυλιαζόμαστε ότι μάλλον πληρώσαμε για να κάνουμε την πρωϊνή γυμναστική μας … Φτάνουμε στο τέρμα. Μία μέτρια θέα προς την ακτή που βρίσκεται κάτω μας και αυτό είναι όλο… Απογοήτευση. Πιθανώς να είναι από τους ψηλότερους αμμόλοφους της Ευρώπης, όμως όπως πολύ σωστά είπε και ο Βασίλης νωρίτερα «Εγώ έχω δει καλύτερους αμμόλοφους στη Σαχάρα! «. Γυρίζουμε προς τα πίσω. Οι δύο εντομολόγοι συνεχίζουν το έργο τους… 

Συνεχίζουμε μέχρι το τέλος του Λιθουανικού τμήματος αυτής της λωρίδας γης. Θέλουμε να δούμε το συνοριακό φυλάκιο με τη Ρωσία. Τελευταία πόλη είναι η Nida και αμέσως μετά είναι τα σύνορα. Βλέπουμε την ταμπέλα για το Καλίνινγκραντ. Είναι από εδώ μόλις 86 χιλιόμετρα. Λίγο πιο κάτω όμως απογοητευόμαστε αφού ο δρόμος, 2-3 χιλιόμετρα πριν τα σύνορα, είναι κλειστός… Είναι κρίμα, όμως φτάσαμε τουλάχιστον μέχρι εδώ. Γυρίζουμε για την πόλη της Nida, για να την επισκεφτούμε αλλά και να βρούμε κάπου να φάμε. Η πόλη είναι κουκλίστικη και πολύ τουριστική. Βρίσκουμε να παρκάρουμε λίγο έξω από αυτή και περπατάμε. Το φθηνό εστιατόριο που είχε ο Κωστής δεν έχει παρά μόνο σάντουιτς, έτσι ψάχνουμε για κάτι άλλο. Πιο κάτω βρίσκουμε το Po vysniom, που έχει αρκετό κόσμο και φαίνεται φθηνό. Περιμένουμε για 10-15′ στην ουρά μέχρι να αδειάσει κάποιο τραπέζι. Είμαστε τυχεροί και αδειάζει ένα αρκετά σκιερό τραπέζι. Νοιώθουμε ότι σκάμε στους 25βαθμούς, που έχει αυτήν τη στιγμή… Παραγγέλνουμε και τρώμε τέσσερα όχι τόσο νόστιμα, αλλά αρκετά χορταστικά πιάτα. Ο Βασίλης βρίσκει ένα ζουζούνι στο νερό του και βρίσκει την ευκαιρία να παραγγείλει την pepsi που ήθελε από την αρχή… Πληρώνουμε 37€ και συνεχίζουμε τη βόλτα μας στην πόλη. 

Περπατάμε μέχρι το πολύ ωραίο ζαχαροπλαστείο Kepykla, που είχαμε στη λίστα μας, παίρνουμε τα γλυκάκια μας και αποφασίζουμε να ξεκινήσουμε την επιστροφή προς τα πίσω. Η ζέστη και ο ήλιος μας έχουν κουράσει. Στην μέση της διαδρομής της επιστροφής βρίσκεται η πολύ ωραία πόλη Juodkrantė, όπου σκεφτόμαστε να πιούμε ένα καφεδάκι. Όταν φτάνουμε εκεί κανένας δεν θέλει να κατεβεί από το αυτοκίνητο, έτσι το μόνο που κάνουμε είναι να φωτογραφίσουμε τα γλυπτά από άμμο που είναι παραταγμένα, το ένα δίπλα στο άλλο, στην παραλία. Η Λίνα θυμάται τις εποχές στην Σκοτίνα που κάνανε αντίστοιχους διαγωνισμούς. Οδηγούμε μέχρι την παραλία Smiltynės Beach. Είναι η τελευταία παραλία όλου του ταξιδιού που θα μπορούσαμε να κάνουμε ένα μπάνιο. 

Φτάνουμε. Το πάρκινγκ ευτυχώς είναι δωρεάν, ενώ ο πολύς κόσμος έχει ήδη φύγει. Η Νάγια με τη Λίνα θέλουν να πιουν ένα καφέ, ενώ ο Βασίλης με τον Κωστή βάζουν τα μαγιό τους και μπαίνουν στη θάλασσα. Η θάλασσα είναι πάλι ρηχή και κρύα, ο Βασίλης μαπίνει αμέσως μέσα, ενώ τελικά μπαίνει και ο Κωστής με τόση ζέστη που κάνει σήμερα. Η θάλάσσα είναι πραγματικά απολαυστική αυτήν την ώρα! Προσπαθούν να βγάλουν μία selfie χωρίς να φαίνεται πόσο ρηχή είναι η θάλασσα… Η ώρα έχει πάει 17:00, θέλουμε τώρα να πάμε στο διαμέρισμα μας. Ανεβαίνουμε στο αυτοκίνητο για το φέρυ μποτ. Λίγο πριν φτάσουμε βλέπουμε μία πολύ μεγάλη ουρά αυτοκινήτων… Καθόμαστε κι εμείς περιμένοντας.  Αρκετοί έξυπνοι αρχίζουν να προσπερνάνε από την αριστερή λωρίδα, προσπαθώντας να πάρουν καλύτερη θέση. Ευτυχώς μετά από λίγο βλέπουμε ότι όλοι αυτοί επιστρέφουν πίσω. Προφανώς υπάρχει κάποιος που κάνει πολύ καλά τη δουλειά του! Περιμένουμε πάνω από μιάμιση ώρα στην ουρά, μέχρι να μπούμε σε ένα από τα δύο φέρυ μποτ που πηγαινοέρχονται συνεχώς για να εξυπηρετήσουν όλον αυτόν το κόσμο.

Τηλεφωνούμε στην ιδιοκτήτρια και δίνουμε ραντεβού για το check-in. Πριν από αυτό επισκεφτόμαστε ένα μεγάλο σούπερ μάρκετ για προμήθειες. Εκεί ανακαλύπτουμε γιατί η κυρία στο πρώτο σούπερ μάρκετ μας είχε αφαιρέσει ότι αλκόολ είχαμε στο καλάθι μας. Υπάρχουν συγκεκριμένες ώρες που επιτρέπεται η αγορά αλκοόλ στη χώρα. Για παράδειγμα την Κυριακή που είναι σήμερα επιτρέπεται από τις 10:00 μέχρι τις 15:00. Φτάνουμε στο ραντεβού μας. Βρίσκουμε το σπίτι αρκετά δύσκολα αφού προσπαθούμε να καταλάβουμε την αρίθμηση των δρόμων. Η κυρία έρχεται και μας δείχνει το σπίτι, το οποίο είναι μικρό και παλιό, όμως είναι πολύ κοντά στο κέντρο και έχει όλα τα κομφόρ. Η ιδιοκτήτρια είναι αρκετά επεξηγηματική και πρόθυμη να μας ενημερώσει για τα πάντα. Μας δίνει οδηγίες για το πως θα παρκάρουμε στην πόλη. Είμαστε αρκετά κουρασμένοι για να κάνουμε κάτι άλλο σήμερα. Τακτοποιούμαστε και ο Κωστής με τη Λίνα βγαίνουν για μία μπυρίτσα στο κοντινό μπαρ Alynas. Το μπαράκι έχει καρέκλες στον πεζόδρομο, ωραία μεζεδάκια και είναι ό,τι πρέπει για αυτήν την στιγμή! Το βράδυ κοιμόμαστε όλοι ψόφιοι από την κούραση. Αύριο θα εξερευνήσουμε την πόλη!

• Πηγή: Linokostas.blogspot.com