Στην ανοιχτή αυτή συζήτηση που διοργάνωσε το Νηπιαγωγείο & Παιδικός Σταθμός
Αρχοντία Καθάριου και πραγματοποιήθηκε στο χώρο του οργανισμού Λίντο, ο
ψυχίατρος – παιδοψυχίατρος Κρίτων Χριστιανόπουλος παρουσίασε το φαινόμενο
μέσα από τρεις λέξεις: “Κοινωνική επιτρεψιμότητα”, “Διαδίκτυο” και “Οικογένεια”
Η πρώτη αφορά σε συχνές μη αποδεκτές συμπεριφορές από ενήλικες, οι οποίες έχουν
“φυσικοποιηθεί” κατά μία έννοια, όπως για παράδειγμα τα φαινόμενα της επίθεσης
γονέων απέναντι σε εκπαιδευτικούς, η λεκτική βία, η κοινωνική ανοχή απέναντι σε
παραβατικές συμπεριφορές.
Το διαδίκτυο συνδέθηκε με την έλλειψη γνήσιων σχέσεων και επικοινωνίας, την
παραβατικότητα σε παρέες και ομάδες συνομηλίκων μέσα από την κουλτούρα των
ηλεκτρονικών παιχνιδιών αλλά και με τη θυματοποίηση κάποιων παιδιών λόγω της
μη ελεγχόμενης χρήσης του διαδικτύου από τους ενήλικες.
Τέλος, σύμφωνα με τον κ. Χριστιανόπουλο η οικογένεια, έπειτα από τις αιφνίδιες και
παράδοξες συνθήκες της πανδημίας, βιώνει μεγάλες αλλαγές μέσα από τις σχέσεις
των ζευγαριών και τις νέες υπαρξιακές μας ανάγκες, μέσα σε μια κοινωνία που
αλλάζει κάτι για το οποίο δεν ήμασταν καθόλου προετοιμασμένοι.
Η Συντονίστρια Εκπαιδευτικού Έργου κ. Άρτεμις Παπαδημητρίου, συμπλήρωσε τη
συζήτηση με δικές της εμπειρίες από γονείς, παιδιά, εκπαιδευτικούς και μέσα από την
μεγάλη παιδαγωγική της εμπειρία. Ανέδειξε την ανάγκη της θετικής στάσης και
εμπιστοσύνης της οικογένειας προς το σχολείο, απέναντι σε ένα ρεύμα γενικευμένης
καχυποψίας που βλέπουμε συχνά να συμβαίνει.
Η κ. Αρχοντία Καθάριου μίλησε για το ρόλο του σχολείου μέσα από τις κοινωνικές
αλλαγές, αλλά και την ανάγκη να επαναπροσδιορίσουμε τον ορισμό του φαινομένου
ανάλογα με την εκπαιδευτική βαθμίδα, αφού στις μικρές ηλικίες οι συγκρούσεις είναι
μια φυσιολογική ανάγκη των μικρών παιδιών. Υπάρχει ο κίνδυνος να βάλουμε
ετικέτες, συχνά λόγω της ανησυχίας των γονέων και εκπαιδευτικών να προλάβουν
καταστάσεις μπροστά στο φαινόμενο της βίας. Αυτό μας οδηγεί σε λάθος
κατεύθυνση και σε αποτυχημένα προγράμματα παρέμβασης που αντί να ωφελούν,
στοχοποιούν.
Το κοινό συμμετείχε ενεργά στη συζήτηση με ερωτήσεις, εμπειρίες, βιώματα και
σκέψεις, διευρύνοντας το θέμα και αναδεικνύοντας τις πολλές και διαφορετικές όψεις
του. Αυτός άλλωστε ήταν και ο σκοπός της διοργάνωσης.