Tou Ηλία Π. Παπαγεωργιάδη*
Ας μην καταστρέψουμε αυτούς που θέλουμε να βοηθήσουμε… «αυτοκτονώντας» στο θέμα της στεγαστικής πολιτικής!
Ολλανδία, σήμερα
Πριν λίγο καιρό στην Ολλανδία η κυβέρνηση εκεί αποφάσισε να ορίσει μέγιστη επιτρεπόμενη αύξηση ενοικίου, με σκοπό να σταματήσει τη ραγδαία αύξηση του κόστους ζωής: Το πλαφόν στις αυξήσεις ορίστηκε στο +1% πάνω από τον πληθωρισμό.
Έχοντας μερικούς γνωστούς εκεί, γρήγορα το έμαθα και τους είπα ότι κατά τη γνώμη μου θα κάνει την κατάσταση πολύ χειρότερη στην αγορά ενοικίων που είναι ήδη πανάκριβη. Το θέμα μου το ανέφερε τον προηγούμενο μήνα και ο Έλληνας φίλος και συνεργάτης μας που ζει μόνιμα στο Amsterdam. Αυτός μου διηγήθηκε λεπτομερώς τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής:
«Έχουν μειωθεί πάρα πολύ τα διαθέσιμα σπίτια προς ενοικίαση».
«Έχουν αυξηθεί πάρα πολύ οι εγγυήσεις που ζητούν οι ιδιοκτήτες για να σου ενοικιάσουν το σπίτι. Ουσιαστικά χωρίς απόδειξη ότι ως ενοικιαστής έχεις μισθό τουλάχιστον 6.000+ Ευρώ τον μήνα, πολύ δύσκολα θα βρεις κάτι αξιοπρεπές».
«Εννοείται ότι η κατάσταση των περισσότερων σπιτιών είναι κακή. Παλιά, μη ανακαινισμένα σπίτια, σε εξωφρενικές τιμές».
Στην ουσία το πλαφόν στις αυξήσεις των ενοικίων έπληξε αποκλειστικά τους… ενοικιαστές, με αρκετούς να μη μπορούν να βρίσκουν σπίτι στην πόλη που θέλουν να μείνουν!
(Μου περιέγραψε και τις αλλαγές στην πώληση κατοικιών, αλλά αυτό είναι μία άλλη συζήτηση…)
Βερολίνο, 2020
Περίπου η ίδια κατάσταση διαμορφώθηκε και στο Βερολίνο της Γερμανίας, όταν οι αρχές αποφάσισαν να πάνε κόντρα στη λογική και επέβαλλαν πλαφόν στις τιμές των ενοικίων. Τα αποτελέσματα εκεί ήταν ίδια και χειρότερα:
Μείωση των διαθέσιμων ακινήτων προς ενοικίαση κατά 30%.
Καταγγελίες για «μαύρη αγορά» και εκβιαζόμενους ενοικιαστές που έμειναν μετά τη λήξη των συμβολαίων, χωρίς νέο συμβόλαιο.
Στα χαρτιά είχαμε «συγκράτηση των τιμών, ίσως και πτώση σε κάποιες περιοχές», αλλά στην πράξη είχαμε ως και… εσωτερική μετανάστευση, από ανθρώπους που απλά δεν έβρισκαν πια σπίτι για να κατοικιήσουν!
Όχι, το σοβαρό και οργανωμένο γερμανικό κράτος δεν κατάφερε να προστατεύσει τους ενοικιαστές από εκβιασμούς και «μαύρη αγορά», μιας και οι ίδιοι οι ενοικιαστές κατέληξαν να ζητάνε να πληρώσουν μαύρα για να μείνουν στο ακίνητο.
(Πιο κάτω θα δεις τι θα συμβεί στην Ελλάδα σε μία τέτοια περίπτωση…)
Ελλάδα 2025: Τάσεις «στεγαστικής αυτοκτονίας»…
Σήμερα στη χώρα μας τα διαθέσιμα ακίνητα προς ενοικίαση είναι πολύ λιγότερα από τη ζήτηση, τα περισσότερα μη ανακαινισμένα πρόσφατα και μη αναβαθμισμένα ενεργειακά. Η λύση του «πλαφόν στις τιμές των ενοικίων»:
«Διαρρέεται» από την κυβέρνηση
Προτείνεται από κόμματα της αντιπολίτευσης
Είναι το βασικό αίτημα των αγανακτισμένων πολιτών σε διάφορα φόρουμ και γκρουπ στο Facebook.
Όποιος διαφωνεί με αυτή τη λύση είναι «κακός, ανάλγητος και δεν καταλαβαίνει πόσο έχει ακριβύνει το ενοίκιο και πόσο υποφέρει ο κόσμος». Όλοι αυτοί που φωνάζουν δεν φαίνεται να πιστεύουν πως υπάρχει η περίπτωση αυτός που διαφωνεί να σκέφτεται απλά με βάση τη λογική και όχι τις ευχές.
Είναι όμως λύση το «πλαφόν»; Ή είναι απλά «στεγαστική αυτοκτονία»;
Μπορούμε να συζητήσουμε με επιχειρήματα και όχι απλά κραυγές ή ευχές;
Δεν έχουμε αρκετά διαθέσιμα σπίτια
Την τελευταία 15ετία έφυγαν από την Ελλάδα εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας για το εξωτερικό. Τότε γιατί δεν έχουμε άδεια σπίτια και ιδιοκτήτες που να παρακαλάνε για να τα νοικιάσουν; Επειδή…
Βγήκαν εκτός αγοράς εκατοντάδες χιλιάδες ακίνητα. Κατασχέθηκαν από τράπεζες, κατέληξαν σε funds κλπ, εκχωρήθηκαν στο δημόσιο έναντι χρεών κλπ.
Οι νέες υποχρεώσεις του πωλητή ακινήτου (για πλήρη τακτοποίησή του πριν την πώληση) έχουν βγάλει εκτός αγοράς τα ακίνητα του δημοσίου, των ιδρυμάτων, εκκλησιών και μοναστηριών, εκατοντάδων χιλιάδων πολυιδιοκτησιών κλπ.
Οι εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες που ήρθαν την ίδια χρονική περίοδο κάλυψαν ένα σοβαρό τμήμα των άδειων σπιτιών.
Σημαντικό τμήμα των λίγων νέων κατοικιών που κτίστηκαν τα τελευταία χρόνια μετατράπηκαν σε ακίνητα για Golden Visa (και συνήθως έμειναν κλειστά) ή λόγω του ΝΟΚ που ίσχυε ως και το 2024 σε αρκετές περιοχές ήταν μεγάλες κατασκευές, που δεν απευθύνονταν στη μικρομεσαία και μεσαία τάξη. Αυτά τα ακίνητα (και πολλά άλλα μικρότερα) μετατράπηκαν σε καταθέσεις, όπως εξήγησα πέρσι.
Η φορολογία παραμένει βαρύτατη, κάτι που αποτρέπει πολλούς ιδιοκτήτες να ενοικιάσουν τα ακίνητά τους, ενώ η μη προστασία τους από τη μειοψηφία των κακών ενοικιαστών κάνει πάρα πολλούς να φοβούνται, όπως κατ’ επανάληψη έχει εξηγήσει για τα θέματα αυτά ο πρόεδρος της ΠΟΜΙΔΑ Στράτος Παραδιάς.
Τα διαζυγια πολλαπλασιάστηκαν = αντί για 1 μεγαλύτερο σπίτι υπάρχει ζήτηση για 2 μικρότερα.
Οι επεκτάσεις των σχεδίων πόλεως είναι μπλοκαρισμένες εδώ και… δεκαετίες (και θεωρητικά θα προχωρήσουν με τα Τοπικά Πολεοδομικά Σχέδια, αλλά ως τότε βγαίνουν συνεχώς νέες αποφάσεις και νόμοι που απαγορεύουν τη δόμηση σε όλο και περισσότερες περιοχές).
Έναν μικρό ρόλο στο θέμα έχει παίξει και η έλευση της Βραχυχρόνιας Μίσθωσης. Για όσους νομίζουν ότι είναι μεγάλος, θα θυμήσω πως στην Αττική υπάρχουν 520.000 κλειστά ακίνητα (σύμφωνα με την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία) και περίπου 12.000 – 15.000 ενεργά ακίνητα σε Βραχυχρόνια Μίσθωση.
Μπορώ να σου δώσω άλλους 10 – 15 λόγους για τους οποίους έχει μειωθεί η προσφορά σπιτιών τα τελευταία χρόνια.
Η αλήθεια που όλοι γνωρίζουν, όμως ελάχιστοι παραδέχονται
Έτσι η προσφορά ακινήτων προς ενοικίαση είναι μικρή και κυρίως αφορά σπίτια μη ανακαινισμένα, χωρίς μεγάλες επενδύσεις και πρόσφατες ανακαινίσεις (τα «χρέπια», όπως τα βάφτισα πριν 3 χρόνια). Γιατί συμβαίνει αυτό;
– «Είναι κακοί οι ιδιοκτήτες» λένε οι ενοικιαστές στα groups των social media. «Θέλουν να νοικιάζουν μόνο «χρέπια», για να τα κονομάνε / Δεν καταλαβαίνουν ότι το σπίτι είναι κοινωνικό αγαθό, δεν είναι επένδυση για να θησαυρίσουν / Κακώς ζητούν τόσα παράλογα στοιχεία διασφάλισης από τον ενοικιαστή και δεν αφήνουν τον κόσμο να μείνει».
Αν στο ίδιο group κάποιος ιδιοκτήτης μιλήσει ευγενικά και περιγράψει πώς έδωσε προς ενοικίαση το ανακαινισμένο ακίνητό του και ο ενοικιαστής του προξένησε μεγάλες φθορές, οι ίδιοι άνθρωποι τον ειρωνεύονται, όπως κάνουν το ίδιο και σε όποιον διαμαρτυρηθεί για το μεγάλο κόστος ανακαίνισης που πλήρωσε. Οι επιθέσεις είναι περίπου οι εξής:
– «Το ακίνητο είναι επένδυση, παίρνεις το ρίσκο και το νοικιάζεις / Να διάλεγες πιο προσεκτικά τον ενοικιαστή σου / Και ποιος σου είπε να κάνεις ανακαίνιση; Επειδή την έκανες, πρέπει να την πληρώσει ο ενοικιαστής; Να μην την έκανες καλύτερα!»
Έτσι ενώ στην πραγματικότητα οι ενοικιαστές έχουν κάθε δίκιο να διαμαρτύρονται για το ακριβό κόστος στέγασης σε σχέση με τον μισθό τους, στην πράξη στρέφονται κατά των ιδιοκτητών (ούτε αυτοί είναι όλοι άγιοι φυσικά) και οι δύο πλευρές εκτονώνονται με το να μαλώνουν και να βρίζονται.
Σε όλα αυτά υπάρχει μία αλήθεια που δεν λέγεται συχνά: Σχεδόν όλοι παριστάνουν ότι το θέμα είναι ο κακός ιδιοκτήτης ή ο ενοικιαστής και δεν αναφέρουν τους 2 βασικούς λόγους του προβλήματος:
Α. Οι μισθοί στην Ελλάδα έχουν μείνει 10 – 15 χρόνια πίσω, ενώ το κόστος ζωής / κατασκευής / ανακαίνισης κλπ έχει ανέβει πολύ περισσότερο!
Β. Έκλεισαν πάρα πολλά σπίτια και το κράτος (χαμένο στη γραφειοκρατία κλπ) δεν δείχνει ικανό να υποβοηθήσει το γρήγορο άνοιγμά τους.
(Όχι τυχαία, οι ίδιοι άνθρωποι που φωνάζουν για τα υψηλά ενοίκια είναι και οι πρώτοι που θα εναντιωθούν σε κάθε νέα επένδυση που θα τους αυξήσει έμμεσα τον μισθό, αλλά ας μην το ανοίξουμε τώρα και αυτό…)
Τι θα γίνει στην πραγματικότητα αν επιβληθεί πλαφόν στις τιμές των ακινήτων;
Ας πούμε ότι αύριο αποφασίζει μία κυβέρνηση να εφαρμόσει πλαφόν στις τιμές των ακινήτων προς ενοικίαση = να υποχρεώσει τους ιδιοκτήτες να ενοικιάσουν με τιμές που θα ορίσει ο νόμος. Αυτό το πλαφόν μπορεί να έχει δύο εκδοχές:
Α. Πλαφόν στο πόσο μπορεί να ανέβει το ενοίκιο μετά από τη λήξη μίας σύμβασης ενοικίασης.
Β. Πλαφόν στο πόσο ενοίκιο μπορεί να ζητηθεί για ένα ακίνητο, πχ με βάση την αντικειμενική του αξία. Πχ να μπορεί να ζητηθεί ως το 4% της αντικειμενικής αξίας σε ετήσια βάση. Πχ σε ένα σπίτι 100 τετραγωνικών σε περιοχή που έχει αντικειμενική αξία 2.000 Ευρώ / τετραγωνικό η άσκηση να είναι η εξής:
100 τετραγωνικά Χ 2.000 = 200.000 Ευρώ
4% των 200.000 Ευρώ = 8.000 Ευρώ
Άρα το σπίτι αυτό θα μπορεί να ενοικιαστεί ως 8.000 Ευρώ / χρόνο = 667 Ευρώ / μήνα.
(Και αν η πραγματική του αξία είναι διπλάσια; Τότε απλά θα είναι λιγότερο ελκυστική η ενοικίασή του για αυτό το ποσό, αλλά μην κάνεις τέτοιες «κακές» ερωτήσεις…)
Πάμε να δούμε στην πράξη τις συνέπειες τέτοιων μέτρων, μιας και είτε εφαρμοστεί η Α επιλογή, είτε η Β, στο ίδιο αποτέλεσμα θα καταλήξουμε!
Παράδειγμα που όλοι έχουμε ζήσει / ακούσει (και χωρίς πλαφόν…)
Έτσι λοιπόν ένα διαμέρισμα 45 τετραγωνικών νοικιαζόταν ως τώρα με 250 Ευρώ / μήνα. Έληξε το συμβόλαιο και αν επιβληθεί πλαφόν ο νόμος θα λέει πως ο ιδιοκτήτης μπορεί να ζητήσει μόνο +3% επιπλέον = 7,5 Ευρώ / μήνα. Στην πραγματική ζωή (και όχι στις φαντασιώσεις των ονειροβατούντων) θα συμβούν τα εξής:
1. Ο ιδιοκτήτης θα ξέρει ότι τυχόν ανακαίνιση του διαμερίσματος δεν θα καλυφθεί από μεγαλύτερο ενοίκιο, μιας και τα 7,5 Ευρώ / μήνα δεν θα αποτελούν κίνητρο.
2. Ο ιδιοκτήτης αναρτά αγγελία σε πλατφόρμα και το βγάζει στην αγορά προς ενοικίαση με 257,5 Ευρώ / μήνα. Εμφανίζονται αμέσως 15 – 20 μεσίτες που έχουν πελάτες σε αυτήν την τιμή, ενώ άλλοι 20 – 30 υποψήφιοι ενοικιαστές καλούν απευθείας τον ιδιοκτήτη.
3. Τουλάχιστον 10 από τους 35 – 50 θα πουν στον ιδιοκτήτη ότι «το νοικιάζω χωρίς να το δω». Όμως αυτός θα είναι σοβαρός και… «βράχος», απορρίπτοντας αυτές τις προτάσεις. Θα πάει να το δείξει και στους 35 – 50 (της πρώτης μέρας, ενώ κάθε μέρα θα προστίθενται 20 – 30). Συνήθως θα τους λέει «θα είμαι από τις 11.00 ως τις 13.00, ελάτε» και θα γίνεται ουρά από τον κόσμο…
4. Θα το δουν όλοι αυτοί και όλοι λένε «το θέλω». Τι θα κάνει ο ιδιοκτήτης έχοντας μπροστά του δεκάδες ανθρώπους που τον παρακαλάνε; «Τώρα, τι γίνεται τώρα;» που έλεγε και ο Βασίλης Καρράς…
5. Σύμφωνα με τους «θεωρητικούς της ζωής», ο ιδιοκτήτης θα διαλέξει έναν από τους δεκάδες υποψηφίους και θα ενοικιάσει το ακίνητο.
Όμως στην πραγματική ζωή θα γίνει κάτι άλλο… (σαν να το βλέπω):
Σχεδόν όλοι θα αρχίσουν να προτείνουν περισσότερα χρήματα για ενοίκιο (οι πρώτοι που θα προτείνουν περισσότερα θα είναι αυτοί που βρίζουν τους ιδιοκτήτες στα social media, κανόνας).
Τα 257,5 Ευρώ θα γίνουν γρήγορα 300, 400, 500. Μετά τα 550 θα αρχίσουν να μειώνονται οι ενδιαφερόμενοι και τελικά στην πράξη το μίσθωμα θα κλείσει κάπου στα 600 – 700.
Και επειδή δια νόμου ο ιδιοκτήτης δεν θα μπορεί να το ενοικιάσει σε αυτήν την τιμή, ο ίδιος ο πλειοδοτών ενοικιαστής θα του πει «θα σου δίνω μαύρα το ποσό πάνω από τα 257,5».
Επειδή όμως το ίδιο θα πουν άλλοι 5 (που αποδέχονται αυτήν την τιμή), θα ξεκινήσει νέος διαγωνισμός για το ποιος θα δώσει τα περισσότερα μαύρα προκαταβολή…
Στο τέλος θα ενοικιάσει αυτός που θα δώσει πχ 657,5 Ευρώ τον μήνα, με 400 μαύρα, προκαταβολικά πληρωμένα για 6 μήνες.
Κέρδισαν κάτι οι ενοικιαστές από όλο αυτό; Κερδίζουν όταν πάνε 50 – 100 και ζητάνε το ίδιο ακίνητο, κάνοντας τον ιδιοκτήτη να νιώθει «περιζήτητος»;
Αν δεν είχε μπει πλαφόν, ο ιδιοκτήτης θα το έβγαζε στην αγορά πχ με 600 Ευρώ. Θα εμφανίζονταν 5 – 6 ενδιαφερόμενοι, θα διάλεγε έναν από αυτούς, θα γινόταν διαπραγμάτευση για μείωση του ποσού ή για να δηλωθεί όλο στο συμβόλαιο και θα έκλεινε το θέμα.
ΥΓ. Σήμερα τέτοιες καταστάσεις είναι συνηθισμένες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, όταν κάποιος ιδιοκτήτης ζητά ενοίκιο που η αγορά θεωρεί «χαμηλό». Όσοι είναι ενεργοί στην αγορά θα σου το επιβεβαιώσουν.
Πλαφόν = «στεγαστική αυτοκτονία»
Όσοι προτείνουν να μπει πλαφόν στις τιμές σίγουρα ξεκινούν με αγαθές και αγνές σκέψεις. Πιστεύουν ότι σε μία αγορά με έλλειψη προσφοράς ο νόμος «θα υποχρεώσει τους ιδιοκτήτες να ενοικιάσουν φθηνά το ακίνητό τους» και κανείς ενοικιαστής δεν θα πάει να προτείνει περισσότερα.
Γιατί πιστεύουν κάτι τέτοιο, που είναι λιγότερο πιθανό από το να αρχίσουν να μας φέρνουν τα παιδιά μας οι… πελαργοί; Είτε επειδή έχουν δικό τους σπίτι, δεν έχουν περάσει τη διαδικασία και δεν ξέρουν το θέμα, είτε επειδή μέσα στην απελπισία τους εύχονται να συμβεί αυτό που έχουν ανάγκη (wishful thinking το λέμε εμείς στην Κατερίνη αυτό).
Όμως στην πραγματική ζωή θα συμβεί το ακριβώς αντίθετο: Το πλαφόν στα ενοίκια θα:
Μειώσει ραγδαία την προσφορά ακινήτων, μιας και πολλά θα αποσυρθούν, από ιδιοκτήτες που δεν θα θέλουν να μπλέξουν.
Οδηγήσει σε μαύρη αγορά πολλαπλάσια της σημερινής.
Μετατρέψει τους υποψήφιους ενοικιαστές σε μόνιμα εκβιαζόμενους.
Μας βοηθήσει να έχουμε «ελεγχόμενες τιμές» στα χαρτιά και πολλαπλάσιες στην πραγματικότητα.
Μία τέτοια επιλογή αποτελεί «στεγαστική αυτοκτονία» πρώτα και κύρια για αυτούς που υποτίθεται ότι θα πρσπαθήσει να προστατεύσει: Τους ενοικιαστές.
Η λύση είναι μία: Αύξηση της προσφοράς
Αν θέλουμε να λύσουμε το θέμα, χρειάζεται να αυξήσουμε την προσφορά. Για να το πετύχει αυτό η σημερινή κυβέρνηση έκανε πολλά σωστά βήματα (αλλαγή των όρων για τη Golden Visa και υποχρέωση ενοικίασης, προγράμματα ενεργειακής αναβάθμισης κλπ) και ένα μεγάλο λάθος βήμα: Τα προγράμματα «Το Σπίτι μου» που αύξησαν τεχνητά τις τιμές για τα «χρέπια» και μαζί τους συμπαρέσυραν και τις τιμές ενοικίασης.
Αν θέλουμε να συγκρατήσουμε τα ενοίκια στην πράξη, οι λύσεις είναι ξεκάθαρες και συγκεκριμένες:
Α. Μείωση φορολογίας και προστασία των ιδιοκτητών, για να τολμήσουν περισσότεροι να ανοίξουν τα σπίτια τους (σύμφωνα με την έρευνα της ΠΟΜΙΔΑ 12% των ιδιοκτητών κρατούν κλειστά τα ακίνητά τους).
Β. «Υποχρέωση» των τραπεζών / funds κλπ να βγάλουν προς 3ετή ενοικίαση πχ το 80% των ακινήτων που έχουν στο χαρτοφυλάκιό τους και δεν είναι ώριμα προς πώληση σήμερα. Το ίδιο θα μπορούσε να ισχύσει και με ιδρύματα, εκκλησίες, μοναστήρια κλπ, που έχουν χιλιάδες κλειστά σπίτια.
(Το πώς θα «υποχρεωθούν» τέτοιοι οργανισμοί μπορούμε να το συζητήσουμε. Εννοείται ότι θα πρέπει οι ενοικιαστές να υπογράψουν ότι θα είναι υπεύθυνοι για φθορές κλπ, μιας και ο τελικός στόχος είναι η πώληση των ακινήτων).
Γ. Κοινωνική πολιτική με πώληση των ακινήτων και όχι ενοικίαση, για την οποία σου εξήγησα τι θα επιφέρει.
Δ. Κάθε άλλη λογική ιδέα που θα συμβάλλει στην αύξηση της ζήτησης και όχι της προσφοράς!
ΥΓ. Θα έγραφα και για (μη τουριστικές) επενδύσεις, που θα ανεβάσουν τη ζήτηση για εργαζομένους = τους μισθούς, όμως στην πράξη η πλειοψηφια συνεχίζει να βλέπει εχθρικά κάθε άνθρωπο που θέλει να ρισκάρει τα λεφτά του για να κερδίσει νόμιμα.
«Θα σε σώσω, καταστρέφοντάς σε»
Το πρόβλημα του κόστους ζωής και της στέγασης είναι πολύ μεγάλο και θα διογκώνεται όσο θα παραμένει σε ισχύ το πρόγραμμα «Το Σπίτι μου, 2». Αν μάλιστα ισχύσουν οι φήμες που μιλάνε και για «Σπίτι μου, 3», εκεί θα ζήσουμε καταστάσεις ακόμη πιο δύσκολες. (Ελπίζω να μάθουν από τα αποτελέσματα των πρώτων 2 προγραμμάτων).
Το πλαφόν στα ενοίκια όταν σε πολλές περιοχές έχουμε 1 διαθέσιμο ακίνητο προς ενοικίαση για 2 ενοικιαστές θα κάνει μεγάλο κακό πρώτα από όλα στους ίδιους τους ενοικιαστές. Οι συνέπειές του θα είναι καταστροφικές για αυτούς που υποτίθεται ότι θέλουμε να βοηθήσουμε:
1. Θα επιταχύνει την τάση των ανθρώπων να μοιράζονται ένα σπίτι για να τα βγάλουν πέρα ( = περιορίζοντας την ιδιωτική τους ζωή σε ένα υπνοδωμάτιο)
2. Θα οδηγήσει πάρα πολλούς ανθρώπους να… μεταναστεύσουν εντός και εκτός Ελλάδας, μιας και δεν θα τα βγάζουν άλλο πέρα στην περιοχή που ζούσαν.
Ελπίζω να πρυτανεύσει η λογική και να αφήσουμε στην άκρη τον λαϊκισμό, τις ευχές και «τις λύσεις που μπορούν να εφαρμοστούν αν από αύριο όλοι οι άνθρωποι γίνουν καλοί και υπεύθυνοι».
Τις προβλέψεις μου για το δεύτερο μισό της χρονιάς θα τις παρουσιάσω στο 3ωρο live webinar που διοργανώνω στις 11 Ιουνίου με τίτλο «Ακίνητα 2025. Checkpoint».
Εσύ τι γνώμη έχεις;
Και μην ξεχνάς: Μαζί είμαστε πιο δυνατοί!
Ηλίας
ΥΓ. Στις 29 Μαίου θα πραγματοποιήσω την παρουσίαση του βιβλίου μου για το επιχειρείν με τίτλο «Το Πρώτο Βήμα» στην Αθήνα, στο Μέγαρο της ΕΣΗΕΑ (Ακαδημίας 20, Σύνταγμα) στις 19.00. Σε περιμένω + αν θέλεις και δύο δώρα γνώσης κλείσε τη θέση σου εδώ!
*Ο Ηλίας Π. Παπαγεωργιάδης διευθύνει τον όμιλο εταιρειών MORE, στην Ελλάδα είναι επενδυτής και αναλυτής της αγοράς ακινήτων και ταυτόχρονα συμβουλεύει 300+ επενδυτές και μικρομεσαίους επιχειρηματίες στην Ελλάδα, την Κύπρο και τη Ρουμανία.
